Ohrid – deel 1

Ohrid, 25 april 2019
In verband met de privacy zijn de namen gefingeerd

En op het vliegveld in Eindhoven haalde ik het vliegtuig maar NET!
Ik was ruim op tijd, kopje koffie en op tijd door de douane. Maar daar begon het. Stervensdruk!
3 vluchten tegelijk… Het duurde eeuwen voordat ik door de handbagagecheck kon en tot overmaat van ramp moest ik, tot 2 keer toe, mijn bagage openen.
‘Het is ongetwijfeld mijn vibrator, mevrouw’ … Nee, en na controle bij haar collega, het is toch iets anders. Konden niets vinden maar, ‘oh ja, dit mag u ook niet meenemen’… mijn oogmakeupremover- en lotion…. stervensduur. Net daarvoor gekocht. En hup, de prullenbak in.
Wat doen ze daar eigenlijk mee? Ik mag het toch hopen dat ze allemaal schenken aan de voedselbank!
Anyway, na 10 minuten zoeken en alles binnenstebuiten omgekeerd te hebben vond ze – in een rugzak – mijn zakmes. Was vergeten dat ie daar in zat.
“Maar die heb ik nodig voor mijn excursies mevrouw”… Ik lulde er maar een eind aan.
En wat denk je? Die mocht ik wel meenemen maar de lotion moest de prullenbak in!
Man man man!

Maar goed, toen meteen doorgerend naar de douanecheck. … Een rij van zeker 100 meter. En het vliegtuig zou 20 minuten later vertrekken! Ik stond daar op hete kolen! Snel een appje naar collega Inge, die al in het vliegtuig zat, en een foto naar dochter Leah – in de vertrekhal – gestuurd. “Ga naar de security mam, zeg dat je je vliegtuig mist en dan mag je voorlangs”. Er waren maar 2 loketten open en een andere marechaussee was druk in de weer met een paar mensen die in een verkeerde rij stonden.
Ik zag iemand anders ook al voordringen dus sprintte ik er achteraan. ‘Sorrie sorrie, I have a plane to catch’. ‘So do we!’ …Ow…
Toch, met zweet in m’n bilnaad, mezelf naar voren gevochten en toen kwam er zo’n slimpie opeens vragen of er nog mensen voor het vliegtuig naar Skopje in de rij stonden….
Pfff, als de sodemieter mocht ik voor en daarna heb ik letterlijk moeten rennen! Zeker 400 meter. Met zware handbagekoffer van 10 kilo, loodzware handtas en 5 Oranje hoeden (voor vriend en collega Janov). Pfff…. En ik was niet eens de laatste.
Al met al 25 minuten later vertrokken.

Enfin. Terwijl Inge mij de oren van m’n kop lulde in het vliegtuig (ik dacht dat Ik druk was..) waren we 2 uur en een kwartier later al in Skopje.

We waren nog maar koud uit het vliegtuig, sloten achter aan in de rij voor paspoortcontrole of Inge schoot al uit d’r pan! “Hey hey, zo gaan we dat niet doen!”…
Mensen die van links inschoven – en dus voor ons langs gingen – waren zich van geen kwaad bewust. ‘Inge, dit is een andere cultuur. Hier sluiten mensen niet netjes aan zoals bij ons.”
“Nou dat zullen we nog wel eens zien! Zeg mevrouw, u moet achteraan sluiten. Teruglopen, dus.”… “Engels, Ilse…”
Boze reacties en anderen gingen zich er ook mee bemoeien. ‘Fak you’ riep er iemand tegen Inge en toen was het hek van de dam. Ik stond er weer als een buffer tussen… Gewoon ‘brisjí’ roepen, Inge! Toen werd het even rustig….

De controle duurde weer een eeuwigheid en ondertussen stond Nonad, onze chauffeur en collega, op ons te wachten.
(vliegveld Skopje)

Na een rit van bijna 3 uur en een stussenstop kwamen we tegen 4 uur ‘s middags aan in Ohrid.
Eerst even naar kantoor. Alleen Cessie, de manager, was er.
Iedereen was net naar huis voor de feestdagen. Orthodox Paasfeest.
Voor collega Inge is alles en iedereen nieuw maar voor mij was het thuiskomen.

Eerst naar het appartement van Inge ( erg vol in tegenstelling tot mijn stekkie..) en toen naar mijn prachtige, nieuwe appartement. ‘Honey I’m home’.

Jovan, de huisbaas zat op de bank. ‘Hi Mary, welcome back. I’ve missed you’…
Om een lang verhaal kort te maken (I know I can trust you and you are such a beautiful woman. Smart, independent, funny and you have discipline, as you were in the military… blablabla):

Hij stond op, greep me vast en probeerde me te zoenen. Maar ik draaide, net op tijd, m’n gezicht weg. Dus eerst op m’n wang en toen op m’n voorhoofd een kus…
… “And my wife is very jealous. She wants to meet you.” … ???
Enniewees. Mezelf gewoon van de domme gehouden. Altijd subtiel en charmant blijven en het onderwerp veranderen.
Nadat hij eindelijk weg was (niet dat het een onaantrekkelijke man is – integendeel; combinatie Clint Eastwood en Cliff Richard, rond de 50, professor aan de universiteit…) kon ik genieten.

Honey I’m home 
Alles stond er nog zoals ik het achtergelaten. Zelfs mijn Jill Sander in de badkamer.
Net zoals de restjes wijn en bier in de koelkast.

Maar ook de gebreken van vorig jaar waren nog niet verholpen. De douchecabine lekte nog, de wasmachine nog niet gerepareerd en ook wat ik Jovan allemaal had gevraagd was nog niet gebeurd… Enfin.
Wat ik kon doen heb ik gedaan en de volgende dag met Janov naar de VIP voor een mobiel abonnement. Ik heb nog hetzelfde nummer als vorig jaar maar nu nemen we een abonnement op naam van Janov. Dit kan alleen voor inwoners dus dat scheelt een hoop geld. Voor 650 denar (€10,50) onbeperkt bellen en 10GB internet. (maar als ik je bel dan zie je nog mijn NL nummer …. ??? – van latere zorg!)

Daarna afspraak bij Angela, ‘mijn’ kapper, om 12 uur. Macedonisch 12 uur dus ik was 12.45 aan de beurt.
Aardig stuk van afgeknipt, highlights, maskertje, fohnen. Kortom, ik zie d’r weer prachtig uit! (en dat voor 800 denar/13 euro)

Trouwens vrijdag 26 april was, in Sassenheim, ook de boekpresentatie en uitgifte van het Veteranenboek Teylingen. En ik sta er ook in! 

Nieuwsgierig naar het vervolg? Je kunt het boek bestellen via www.zin-snede.nl

Rond 1700 uur spullen opgehaald bij Janov. En heel lief, hielp collega Nonad mij ook 
Ik had werkelijk geen idee dat ik daar nog 10 paar schoenen, 2 dozen kleding en TIG huishoudelijke artikelen had staan! Pff… Wat een gesjouw!
Toen tot 1 uur ’s nachts alles opgruimd en ingericht.

Zaterdag 27 april – bij jullie Koningsdag, hier Paasweekend.
Druk in de stad. Boodschappen doen. Het is nu zo dat ik de koelkast nog steeds niet helemaal gevuld heb… Ik had de boodschappentas bij Janov achtergelaten (ik mis m’n strijkijzer ook nog) dus kom ik iedere keer met kleine beetjes vreetwaar thuis.
Snel naar de groente- en gewone markt om bloemetjes, potgrond (zemja za cvekinja) en bloempotten en – bakken te kopen. Ik had bloemzaadjes en bolletjes uit NL meegenomen en hier op de markt geraniums enzo. Ik wilde alles al in de potten en bakken hebben want met lange nagels kun je niet werken, he? LOL …. Want:
Om 13.00 uur een afspraak bij de nagelstylist. Ik was dus vastbesloten om mooie, halflange nepnagels te laten zetten maar heb me laten overhalen om m’n nageltjes helemaal kort te knippen zodat ze onder de (rode) gellak kunnen groeien. We zullen zien 
Toen weer even de stad in met Inge – we wonen letterlijk in het centrum, dus da’s wel lekker – en daarna een nieuwe bar-restaurant, met uitzicht over Ohrid, bezocht en toen lekker gegeten in een restaurant aan het meer.
Op de terugweg weer even wat boodschappen en potgrond meegesleept.
Ik moet er weer helemaal inkomen. De drukte, het geregel, de taal.
Ik word overal herkend en begroet. Leuk 

Ik ben moe. In NL slaap ik 9 a 10 uur per dag en hier maar 6 a 7 uur. Genoeg hoor – blijkbaar – maar ik word hier zo vroeg wakker door het zonlicht wat naar binnen schijnt. Ik moet ergens donkere gordijnen scoren.

Morgen, zondag 28 april, om 12 uur op kantoor zijn. Inge en ik hebben werkoverleg met Cessie en maandag en zondag (als iedereen nog vrij is) gaan we de hotels alvast langs.
Ik heb trouwens ook heel slecht of geen internet in het appartement. Moet ook nog geregeld worden met Jovan. Dus deze update sla ik ff op en stuur ik later.

Ik heb spierpijn… komt omdat ik hier, tot nu, elke ochtend een zonnegroet (yoga) doe… Vraag me niet waarom. Heb ik al een paar jaar niet meer gedaan (en toen deed ik er 100 per week…)
Vraag me niet waarom …. 
Zeau. Genoeg gemauwd! Het is 23.30 uur dus schenk ik nog een roseetje in en dan naar bed.

(hard matras, by the way – ook weer ff wennen)