Terwijl ik in de trein, op het station van Centraal den Haag, het laatste filmpje van het live verslag op het Malieveld bekijk, wordt er agressief op het raampje getikt.
Een conductrice staat wild naar mij te gebaren. Ik houd me van de domme en laat haar het filmpje op mijn mobiel zien. Onmiddellijk schiet ze de trein in en begint te schreeuwen.
“U moet een mondkapje op!” …
Ik moet helemaal niks, mevrouw! …
“Jawel, regels zijn regels! Dus ook voor u.” …
Er is helemaal niets aan de hand, dus dat bepaal ik zelf wel!
“En u doet wat ik zeg of anders kunt u de trein verlaten!” …
Mevrouw, ik leef nog altijd in een democratie. Maar ik wil u wel een plezier doen. Nou heb ik een werkend mondkapje bij me maar die mag ik hier niet dragen, hè? Ik wil ook wel een niet-werkend masker opdoen… Ik open m’n tas en ik laat haar mijn string zien.
Enigzins overdondert schreeuwt ze me toe:
“U doet gewoon wat iedereen doet! U bent opstandig!”
Oh ja?… En u bent DOM!
Nadat zij zich boos uit de voeten maakt durven de medepassagiers weer te ademen.
“Wat goed van u, mevrouw!”… En ze beginnen nog net niet te klappen.
Ik ga met ze in gesprek.
Ze zijn blij dat ik wèl mijn mond durf open te trekken.
Maar dat moeten jullie OOK doen! WE MOETEN MET Z’ ALLEN VECHTEN VOOR ONZE VRIJHEID!
Ze vertellen dat ze elkaar gewoon volgen. En nergens tegenin durven te gaan.
Bang. Voor de boetes en een strafblad.
Ik leg ze uit dat dat niet kan. Die boetes en strafbladen zijn niet rechtsgeldig.
We leven in een democratie en (nog) geen dictatuur.
En als ik de trein verlaat zie ik dat een paar jongelui, voordat ze uitstappen, hun kapje al hebben afgezet…