Het is weer onderwerp van discussie EN het blijft aktueel!
Hieronder de ‘Open brief’ gestuurd naar de minister-president op 8 maart 2011 (Internationale Vrouwendag)
En denk je dat ik ooit een response heb gekregen?…..
Terwijl de commotie hoog oploopt, rondom de huurgrens, probeer ik de landelijke ongenoegens middels deze open brief te beschrijven.
Het moet mij van het hart dat u de zelfstandigheid van vrouwen totaal minacht door u te verschuilen achter de nieuwe Europese wetgeving.
Ik beperk mij alleen tot de groep vrouwen omdat u zich, en daarmee onze regering, al decennialang inzet voor de economische zelfstandigheid van de vrouw.
De intentie van dit betoog is om duidelijk te maken dat ik altijd in mijn eigen onderhoud voorzien heb en daarmee nooit afhankelijk ben geweest van het inkomen van een partner. Ik kan u verzekeren dat ik zeker niet de enige vrouw ben.
Door de huidige, nieuwe regelgeving zijn we in een klap terug bij af.
Sinds februari 1979 werk ik als beroepsmilitair bij de Koninklijke Marine. Dat is op zich al een hele strijd, gezien de 200% inzet die andere vrouwen en ik hier (helaas nog steeds) voor leveren. Maar dit terzijde; misstanden, discriminatie en ongewenst gedrag bij Defensie zullen in mijn aankomende boek uitgebreid aan bod komen.
Door overplaatsingen, uitzendingen, buitenlandplaatsingen en/of varende plaatsingen werd het bezit van een eigen woning, bij Defensie, nooit gestimuleerd. Dit was immers alleen maar lastig en onderverhuren was, vroeger, een crime. Zo heb ik het destijds op een ‘akkoordje’ moeten gooien met het toenmalige ‘hoofd sector woningen’ van een gemeente om – na terugkeer uit het buitenland- een nieuwe huurwoning te kunnen betrekken. Ik zal u niet vermoeien met de details maar u kunt zich vast wel voorstellen dat ‘enig creatief denken’ van alle tijden is.
Maar wat wekt nu mijn verbazing?
Na jarenlang de staatskas gespekt te hebben door een veel te hoge huur (omdat we in de randstad wonen??) kom ik nu, door een echtscheiding, niet in aanmerking voor een andere huurwoning!
Ik ‘verdien te veel’ voor een sociale huurwoning, en tegelijkertijd ‘verdien ik te weinig’ voor een vrije sectorwoning.
Natuurlijk blijft mijn partner achter in het ‘ouderlijk’ huis. Hij is, per slot, iedere ochtend met de kinderen in de weer en zorgt dat ze op school komen. Ik moet voor dag en dauw mijn bed uit om mij te melden bij een Defensie inrichting. Dat heeft niemand ons opgedragen. Hier hebben wij weloverwogen voor gekozen en daar wil ik mij niet voor hoeven verdedigen.
Omdat wij onze kinderen niet uit hun dagelijkse routine willen halen zijn we overeengekomen dat ik verhuis. De kinderen zullen de weekenden en vakanties bij mij doorbrengen. En nee, ik vind het niet erg om een stapje terug te doen en de kinderen zullen zich aan moeten passen maar ik weiger om, voor 800 euro per maand, 3 hoog achter in een flat met 2 slaapkamers te moeten zitten. De kinderen zijn hier, nu eenmaal, niet mee opgegroeid. Is een ‘normaal’ rijtjeshuis te veel gevraagd? Waarom moeten zij hiervoor boeten?
Maar nee hoor. Deze regering heeft bedacht dat werken niet loont. Het zou u sieren als u voor uw burgers op zou komen. Ik, en wellicht duizenden andere landgenoten, zou u wel een lesje in besturen willen geven. Maar ja, daar wordt u immers dik voor betaald. Zo kunt u bijvoorbeeld zelf ook wel bedenken dat bij minder immigratie er meer sociale huurwoningen overblijven.
Enfin, ik bewandel de bureaucratische weg bij diverse woningstichtingen/corporaties/makelaars, enz en u weet ook wel dat de meesten 35 euro inschrijfgeld vragen (om daarna mede te delen dat er niets in de regio beschikbaar is…) en bij weer een andere stichting – die pochen dat er geen inschrijfgeld betaald hoeft te worden – wordt er zelfs 399 euro bemiddelingskosten gevraagd bij toewijzing van een woning! En dan noem ik niet eens de dubbele huur en/of borgkosten die verder alle corporaties hanteren bij betrekking van een woning.
En als je dan eindelijk bent ingeschreven, en je moet wel want anders kun je helemaal nergens op reageren, kom je voor het onvoldongen feit te staan dat je niet de enige bent! Honderden lotgenoten staan op de wachtlijst. En die hebben voorrang! Ook de pensionado (met een eigen huis!) die toch maar besloten heeft om, in de herfst van zijn leven (het is meestal een man die vaak ook namens zijn vrouw spreekt), zijn tijd te verpozen in een sociale huurwoning.
Het vergt veel karakter om dan de moed niet te verliezen. En alsof het geld op ons rug groeit accepteren we stoer lachend de financiele voorwaarden!
Deze (nieuwe) maatregel smeekt gewoon om fraude.
Dus, om in aanmerking te komen voor een vrije sectorwoning zie ik mij genoodzaakt om me in te schrijven, samen met mijn exgenoot. Een reconstructie:
Helpdeskmedewerker: Goedemorgen, waarmee kan ik u van dienst zijn?
Goedemorgen, met M van de L, ik zou graag wat meer informatie willen hebben over het project Vossepolder te Hillegom. Kunt u mij vertellen of dit een open inschrijving betreft – zoals de advertentie in het dagblad suggereert – of moet ik ingeschreven staan bij uw corporatie? … Uhm, dat kan ik u niet vertellen, daar zal ik u voor moeten doorverbinden. Muziekje … dan word er opgenomen door een vrouw met een nassale klank: … Goedemorgen, (‘ik ben ondanks mijn verkoudheid toch komen werken’) waar kan ik u mee helpen? Ik stel dezelfde vraag. … Nee mevrouw, u moet (en ik proef het ‘natuurlijk’) bij ons ingeschreven staan. … Nou dan ben ik blij dat ik toch even gebeld heb. Er staat toch duidelijk dat het een open inschrijving is – ik voel de irritatie- … Geldt voor de woningen van 652 euro (52 cent onder de grens) de huursubsidiegrens van 33.000 euro? . .. Ja dat klopt. … Nou dan rest mij niets anders dan in te schrijven voor de woningen vanaf 859 euro. – ik hoor een onderdrukte zucht – … Dank u wel
voor de informatie. …Graag gedaan mevrouw …
Nadat ik het inschrijfformulier en ons beider namen en gegevens invul (anders kan ik het, met mijn ‘dikverworven’ salaris van een 32-jarige carriere, wel schudden) bedenk ik mij opeens dat ik de inkomensgrens voor de vrije sectorwoningen niet weet. Ik besluit terug te bellen:
… Goedemorgen, bla bla … Goedemorgen, nogmaals met M van de L – en ik zie die ogen al omhoog rollen – …Ik ben wat vergeten te vragen; kunt u mij vertellen of er voor de vrije sectorwoningen voor project Vossepolder te Hillegom ook een minimum- of maximum inkomensgrens geldt? … Dan moet ik u weer doorverbinden, moment aub … muziekje … Goedemorgen, met … Goedemorgen, wederom met M van de L, kunt u mij vertellen, bla bla … Nou, voor die inkomenseis staat er een uitgebreide versie op de site en die kunt u miv morgen, 9 maart, zien … Maar kunt u mij die nu alvast vertellen? … – er klinkt een lichtelijke irritatie door – … Ja dat is nogal uitgebreid en als u kijkt onder de kop ‘wonen zonder wachtlijst’ dan komt dat neer op een netto inkomen van 3.129 euro. … Wat zegt u? – Ik schiet in de lach en zeg (meer in mezelf) … Ik ken niemand die zoveel verdient … 3 duizend 29 euro? … Nee mevrouw, 3 duizend honderd en negentwintig euro. Of een gezamelijk besteedbaar jaarinkomen van 80.000 euro … En terwijl ik mij afvraag of ik het wel goed gehoord heb, zeg ik … Nou dat wordt dan toch ‘op naar het Malieveld’. En terwijl ik voor me zie hoe zij minzaam haar wenkbrauw optrekt, reageert de (volgens mij zwaar onderbetaalde) consulente honend, met de woorden …Dat zou ik maar niet doen mevrouw … Zonder enige vorm van inlevingsvermogen. Ik vraag mij af waar zij die loyaliteit vandaan haalt? Is het echt zo zwaar gesteld op de arbeidsmarkt?
Overigens kan ik mij niet voorstellen dat iemand met een salaris van 3.129 euro uberhaupt een rijtjeshuis wil huren; bij een gezamenlijk inkomen lijkt het me wat anders. Maar dat terzijde.
Maar om terug te keren naar het onderwerp;
Neem ik na 32 jaar ontslag en doe ik afstand van mijn duurbetaalde, opgebouwde militaire pensioen? Ga ik werkloos thuis zitten? … Alleen dan krijg ik een sociale huurwoning … Mijn kinderen gaan voor – het is een moeilijke afweging.
Excellentie, moeten wij vrouwen weer terug naar het aanrecht?
Ik denk weer aan de slogan “Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid”.
Mijn glas is half vol en ik neem nog een slok. Ik overweeg een afspraak met een “pandjesbaas” …
In afwachting op uw response.
Hoogachtend,
M van de L
U begrijpt dat de genoemde bedragen nu, 3 jaar later, veeel hoger zijn.
Mijn salaris is niet meegegroeid. Nee, mijn salaris is, als gepensioneerd militair, juist gekrompen met 30%.
Met behulp van de aandelen van mijn exgenoot kon ik, destijds, nog maar net een vrije sectorwoning huren. Dat zou nu dus al helemaal niet meer kunnen. Maar… een sociale huurwoning is alleen voor ‘echte’ minima. Ik laat aan uw verbeelding over wie dat dan zouden moeten zijn… Na aftrek van mijn (minimale) vaste lasten houd ik 63 euro, per week, over. Huurtoeslag? Nee, alleen bij sociale huurwoningen. En dan heb ik ook nog, in co-ouderschap, de verantwoordelijkheid voor 3 pubers. Die ‘moeten’ (naast school en studie) gewoon een baantje zoeken van de maatschappelijk werker van de voedselbank. Alle abonnementen moesten de deur uit en toen bleek dat ik nog steeds een Ka’tje (2005) op mijn naam had staan, mocht ik (natuurlijk) geen gebruik meer maken van de voedselbank!… En die auto is nodig voor een baan! Ik solliciteer door het hele land. Het pensioen van defensie is niet toereikend. Niet met deze belachelijk hoge huurprijzen!
Enfin, het komt wel goed. Maar wel door mijn eigen toedoen! Want van de overheid hoef ik niets te verwachten!