“En wie ben jij om je te bemoeien met ons gezinsleven??!”…
We schrijven mei 2015 en we zijn weer ’terug bij af’. We hebben sinds 1919 verschillende vrouwenbewegingen gehad.
We zijn bijna niets opgeschoten met het moderne denken. Opvattingen over de rolverdeling tussen man en vrouw zijn al twintig jaar nauwelijks veranderd. Het lijkt alsof we hebben stilgestaan.
En toch denken vrouwen van tegenwoordig geëmancipeerd te zijn omdat ze ‘een keuze’ hebben… Dat je het voor elkaar hebt omdat ‘manlief’ (alleen dat woord al) genoeg geld in het laatje brengt! Let maar eens op die triomfantelijke blik in de ogen als mama, in tennisrokje, naar de tennisbaan fietst. ‘Arme stumpers’, denkt ze. Al die vrouwen die ‘moeten’ werken voor de caravan of aflossing hypotheek…
19 februari 1979. Ik meld mij bij de Koninklijke Marine op Willemsoord in den Helder.
Gelukkig waren de rechten (nog niet de plichten) hier gelijk. Ook het salaris van mannen en vrouwen.
“Discriminatie van vrouwen is verboden op grond van het in 1979 gesloten VN-verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen!”… En dat liet ik weten, ook! Op alle mogelijke manieren en in diverse (militaire vakbonds) werkgroepen heb ik mij, sindsdien, ingezet voor de participatie en emancipatie van de vrouwelijke militair.
Uit onderzoek blijkt dat vrouwen hardnekkig volharden in deeltijdwerk (gem. 26,4 uur p/wk). Zeker als er kinderen komen, terwijl hun mannen fulltime aan de slag blijven.
Wat dat betreft kunnen we nog veel leren van Skandinavie.
Ook onze kinderen gingen vanaf de derde maand, 3 dagen p/wk, naar de crèche. Wij werkten (zoals het hoort) allebei 4 dagen per week. En geloof me, ze zijn NIETS te kort gekomen. Sterker nog. Ze zijn er veel socialer, slimmer, zelfstandiger EN gelukkiger door geworden!
Het keerpunt van de emancipatie is gewoon bereikt.
“Je komt jezelf wel tegen!”…. Maar van (hard) werken is nog nooit iemand dood gegaan, dames!
Zou een man ‘zichzelf ook tegenkomen’ nadat ‘ie vader is geworden als hij 40 uur blijft werken?
Dames, blijkbaar willen jullie het niet!
Nu wil ik mij best wel verder inzetten voor de belangen van mijn medemens. Voor bijvoorbeeld (nog) betere en goedkopere kinderopvang.
Maar NIET voor die ‘intelligente’ vrouw, die eerst 6 jaar heeft gestudeerd, vervolgens een kind baart en daarna thuis zit onder het mom van ‘moederliefde’!
Ik voel er namelijk niets voor om me te laten beledigen als ‘ontaarde moeder’. Hoofdschuddend veroordelen de ’thuismoeders’ de feministische vrouw – want geëmancipeerd zijn ze natuurlijk wel! Eigen keus, weet u nog?
Bij emancipatie wordt er vooral gekeken naar de rechten van vrouwen, dus op politiek gebied. Bij het feminisme worden er ook maatschappelijke en sociale factoren besproken.
Er zijn vele bewegingen, actiegroepen en stromingen…
En ik ben er trots op feminist te zijn. En ik ben trots op onze voorvechters voor vrouwenbelangen! Trots op vrouwen zoals Wilhelmina Drucker en Hedy ‘d Ancona.
Ik hoop dat de jongste generatie WEL het JUISTE voorbeeld volgt zodat deze discussies niet meer gevoerd hoeven te worden!
Onderzoek wijst uit dat slechts 37% van de vrouwen fulltime werkt. Ik mag toch hopen dat de huidige vrouwelijke studenten hier een lans in breekt. Mijn dochter weet niet beter. En mijn zoons laten zich – door de dames in het dispuut – zonder gêne, mee uit nemen voor een galafeest!
“Een goede meid is op haar toekomst voorbereidt!” Wie kent die reclame niet?
Moeten we soms weer ’terug naar het (onbetaalde) aanrecht’?
… “Maar dat bepaal ik, samen met mijn man, wel! Waar bemoei jij je mee??!”
En dan word je, na 20 jaar, ingeruild voor een jonger exemplaar. Daar sta je dan. Met je studie rechten…