Het regent. En snel sprint ik met het winkelwagentje de Digros binnen. Er staat een vakkenvuller bij de ingang en ik groet haar vriendelijk.
Verbouwereerd kijkt ze me aan. Even later komt ze achter me aangelopen. “Mevrouw, u moet een mondkapje op”. ‘Nee hoor. Ik moet helemaal niks!’. En met medelijden lach ik haar toe en draai me om.
Ik voel haar ogen, en die van anderen, prikken in m’n rug.
Stoïcijns loop ik door terwijl ik quasinonchalant op m’n boodschappenbriefje kijk (die ik anders nooit heb..).
Boos. Ik ben boos.
Noodgedwongen loop ik hier tussen de onwetenden, de schapen rond. De online-servicedienst van de supermarkten is namelijk tot half januari vol! Schandalig, toch?
Dus om te voorkomen dat ik tot die tijd op water en brood moet leven heb ik de ‘stoute schoenen’ maar aangetrokken en ben ik afgereisd naar de Digros. Tussen de middag. Dat leek me minder druk. Niets was minder waar.
M’n winkelwagentje werd versperd door de manager. Ik vroeg me al af waar die bleef.
“Mevrouw, waar is uw mondkapje?” En met een allervriendelijkst gezicht zeg ik ‘Die draag ik niet’.
“En waarom niet?”
‘U mag mij dit helemaal niet vragen, mevrouw’. En ik riedel de bekende artikelen uit de grondwet op. “Oh… maar heeft u dan wel een bewijs?” ‘Ja, natuurlijk. Dat heb ik altijd, voor de zekerheid, bij me. Voor mensen zoals u’.
En ik laat haar mijn zelf-uitgeprinte en geplastificeerde kaartje van de Rijksoverheid zien. “Oh, ok”.
Ik kook. Ben witheet. Maar laat niets merken. Ik winkel rustig door.
Terwijl ik de blikken voel branden kijk ik niemand aan. In het begin van dit jaar wilde ik de confrontatie nog wel aangaan maar daar heb ik geen zin meer in. Je kunt namelijk niet op tegen hersenspoeling. Oud-sekteleden moeten, per slot, ook nog jaren begeleid worden.
Ik vraag nog, op een allerliefste toon, assistentie van een medewerker, zet m’n boodschappen op de band en lach tegen de caissière. Ik reken af, treuzel nog even en zorg dat ik zeker niet de zaak uit ren!
#manmanman.
Wie had dit een jaar geleden gedacht? Nederland als dictatuur. Ik vrees voor de toekomst.
Maar de strijd is nog niet gestreden!
Ik hoop echt dat mijn nageslacht net zo gelukkig zal leven als ik tot nu toe.
Aan mij zal het in ieder geval niet liggen. Ik zal vechten voor hun vrijheid!
Als je de volgende keer weer word staande gehouden met die vraag, mag je gewoon zeggen dat je om medische redenen er geen draagt. Stellen ze de vraag om het zien van een verklaring, hoef je hen alleen maar om een BIG registratie te vragen en wel als arts. Jij bent niemand verplicht, zelfs een boa of agent niet, te verklaren wat jij hebt.
Dat is voorbehouden aan een arts. Dat ligt ook wettelijk voor. En om nou met jou naar een politiearts te gaan? Dat zal in 99% van de gevallen echt niet gebeuren. Want het is niet aan een winkelmedewerk(st)er een gezondheidscheck te doen.